Met veel interesse koopt een goede vriend mijn nieuwste boek ‘Wij zijn een open boek – de sleutel tot mensenkennis‘. Hij is absoluut geen lezer, maar wel nieuwsgierig naar wat er in staat. Hij bladert er doorheen: “Zo, da’s wel veel, hè?” Maar zijn vermeende mensenkennis en de vele foto’s van gezichten lokken hem moeiteloos. Eens kijken of ik het hier wel mee eens ben, moet hij gedacht hebben.
Niet lang daarna ligt het boek in de woonkamer op tafel en zijn dochter ziet het daar. Ze mag het gerust lenen, geen punt. Enkele weken later vraag ik wat hij van het boek vindt. Hij heeft het nog niet teruggekregen, dus hij kan er niks over zeggen.
Omdat ik het sneu vind voor hem, maar toch ook een compliment voor mezelf, krijgt hij een nieuw exemplaar. Een vriend van hem, ook een ondernemer, ziet dat boek liggen. Hij vindt het interessant en blijft erin kijken, maar ze gaan sporten en hij mag het gerust lenen. “Als ik het maar wel terugkrijg!” zegt mijn goede vriend snel. Je begrijpt het al. Precies dat gebeurt … niet. Vergelijkbare verhalen heb ik al vaker gehoord. Eenmaal uitgeleend is mijn boek moeilijk terug te krijgen.
Een tijdje later ben ik bij hem op bezoek en ik vraag weer vergeefs naar zijn bevindingen. De kennis, die dan bij hem op bezoek is en over het boek hoort, vraagt of ik er toevallig eentje bij me heb. Natuurlijk! en ik haal een exemplaar uit mijn auto. Hij kijkt met volle aandacht in het boek en vertelt dat hij op een lange treinvakantie gaat en alle tijd heeft om zich in een interessant boek te verdiepen. Mijn goede vriend heeft er geen om uit te lenen en deze man koopt dit exemplaar meteen. Zal ik hem waarschuwen?